Bir hizmetçi kontrol ederse, *** diyor ki ben söylüyorum ve bu sözdür.

Ben onun suretini mi ayıplıyorum da benim sıfatım adalettir *** Öyleyse söyle bana, sen ne diyorsun, biz ne diyoruz?

[ Allah Firavun'un lisanıyla der ki: Ben sizin en yüce Rabbinizim ]

Allah Firavun'un lisanıyla şöyle buyurur: "Ben sizin en yüce Rabbinizim ve O, O'nun en yücesidir, gerçektir, çünkü Allah bizim Rabbimizdir, En Yücedir. Allah, Firavunu nereye götürdüğünü söyledi, ve hakikatin bu sıfatı Firavun'un dilinde belirdi, o da bildi ki, bunu hak için söylemedi, kulun dediği gibi, Allah kendisine hamd edenleri duydu. Ona gururla girmek, çünkü bu tarif sadece ona uymayanlara verilir, çünkü o, kısıtlamanın üzerindedir.Tanım İlki geçmiş içindir ve bu, sizin için bilmediğim bir kelimedir. Benden başka bir ilah, ahiret ise gelecek içindir ve bir sözdür ki, ben sizin en yüce Rabbinizim ve onlar bizimle beraberdir ki Allah onu ahirette ve ilkinde ilk azapta aldı. ne bildiğimi gör Allah'ın kısıtlama ile iddia ettiği salıverilmeden bunu alması, kısıtlama olan kısıtlamadır, çünkü dildeki kısıtlama kısıtlamadır.Zaten bilinmektedir, çünkü vardır ve kaçmaz.Kaderden sakının ve içinde iyi bir sembolün olduğu iki ev dedim ve onlar iki

Allah'ım dersen, "Niçin namaz kılıyorsun" dedi, ben namaz kılmadıysam "Namaz kılmayacak mısın?" der.

Dilsizlerin zevklerini kazanmış, duymayanlara rahatlık ayırmıştır.

O halde kulun Kur'ân'ı okuması veya konuştuğunu söylemesi veya başkasına söylemesi veya hangi dilde konuştuğunu işiten bir kimsenin duyması gerekir, çünkü dünyada sükût yoktur. çünkü onun zamanında neye bakarsa onu anlayan odur, devletlerin dilinden daha belagatli bir dil yoktur ve devletlerin karineleri, ilmin ibareleri ve deyimleriyle gelen ilimlere fayda sağlar. Sahip olduğumuz toplam şartlar asla tükenmez, öyleyse anlayın ki kulun bilmesi gereken şudur ki, eğer bir söz duyarsa veya konuşursa, kulun Allah'ın vekilliği ile Allah'ın kuldan tercüme ettiği şey arasında ayrım yapmaktır ve bunu şu şekilde ayırt eder: sıfat, sıfatını gerektirdiğinden, ancak kendisine ait olan tarafından kabul edilir.Söz, ancak kula uygun olan bir sıfatı içerir, o zaman kul onun sahibidir ve eğer hak kendisini onunla tarif ederse, ve Eğer söz sadece Allah'a uygun bir sıfat içeriyorsa, o zaman onun sahibi Allah'tır. O korkar, o alimdir ve bu konudaki sözü, kıssada geçenlerle ilgilidir ve kıssada öne çıkan, "Ben sizin en yüce Rabbinizim" demesidir. Onun için ahiret ve birincisinin cezalarını üstlendi, yani bu iddia, bu almayı gerektirdi.Almak, Allah kendi adına diyor ki, ben acıktım, sen beni aç bir kul adına doyurmadın, sen de yapmadın. onu besle, ben de onun tarif ettiği tarifi istedim ve o köledir.

(( Bölümler daha çok dua eylemlerine varır ))

( Bölüm ve duada el kaldırarak dua edin )

[ Dua ederken el kaldırma kuralı ]

Alimler, namazda, yani hükmünde, kaldırıldığı yerde, kaldırmanın sınırında ve bittiği yerde elleri kaldırma konusunda ihtilaf etmişlerdir. Rükûdan kalkarken, bazıları bu iki yerde ve secdede farz kılmıştır.Namazda ellerin kaldırıldığı yerlere gelince.