saflık

Ve bu kimseler, Allah'tan yaptıkları iyiliği kendilerine mal etmekle nefslerini necis gördüler ve bunu kendilerine mal ettiler. Kalbleri Allah'a karşı aşırı bir gaflet içinde olan halk, dediler ki: "Onlar arasında Allah'ı zikredersek O'nu zikrederler, çünkü Allah'ı zikrederlerse O'nu zikretmekten kendilerini alıkoyamazlar. Allah'ın tesbih etmesi gereken şeylerden habersiz kalplerle O'nu Allah zikretmedi ve aralarında Şibli ve diğerleri, durumunun başlangıcındaydı, bu yüzden Allah'ın ahdi içinde değillerdi ve Allah'tan bilgili değillerdi. Bir halden demiş ki : "Her halükarda, "Allah'a hamd olsun" dedi, çünkü kalp, anılanla birlikte mevcudiyetini zikretmeyi unutursa, işitmekten kişi Allah'ın zikrini ondan işitmiş olur. Bu zikrin dili, böylece kalbe geldi ve bu zikrin neyle geldiğini anladı ve ancak dilin zikriyle geldi. Kim işiterek yere düşerse, sonra bu kalp, onu, yani dili zikretmekten kendisine uygun olanı soyar da, o zikrinin zikrine razı olarak Allah'ı diliyle zikreder ve kalb onunla meşgul olur. İçinde bulunduğu mesele, dilini zikretmekten alıkoymadığı halde, herhangi bir meselede dikkati dağıtmadığı için kimse Allah'ı gafletten anmaz. ya da kusmadan, ancak katılımla, ancak dilin kendisine söylemesini emrettiği zaman, başka bir şeyle meşgul olduğu zaman nedir, bu yüzden gafletten hiç bahsetmedi, yani kalbin dile emrettiği durumda. dilin zikredilmesi durumu hariç, zikretmek.

[ Dil, halkın önünde Tanrı'nın hakkını yerine getirir ]

O zaman dil, zikirden alenen hakkını yerine getirmiş olur, çünkü bu, Allah'ı öven şeylerden biridir. Öyle ki, Allah'ı kıskanan, O'nu tanımaz, fakat O'nu kıskanır, ona karşı değil. Allah'ın kulunun diliyle buyurduğu gibi onu zikretmediklerini, Allah kendisine hamd edenleri işitir ve bu zikri zikretmektendir, gördüler ki zikirde dilleri haktır. bu tanıklarla ondan bahsetmedi, bu yüzden argüman netleşti

Beni kıskanan beni hatırlamadı diyerek

Çünkü o, zikirden ve anılandan bilindiği için, aynı zikirde zikirden ayrı oldu ve attığın zaman sen atmadın, Allah attı.

[ İlâhi isimlerin çokluğu, kâinattaki zahirî tesirlerin farklılığını gerektirir. ]

Üstelik ilâhî isimler, kâinattaki zahirî tesirlerin farkı dışında, Allah tarafından çoğaltılmaz.Eğer isimleri bilenler onu zikrederlerse, isimsiz bir ismin zikrini yapmışlar ve zikredilen ismi isim yapmışlardır. Bu, isimlerden değildir, öyleyse isimler birbirini anarlar, öyle ki, zikir isimlerin dilidir ve bizler aracıyız. Allah'ın kendisine rızık olarak nasib ettiği kimseyi, kendisine zikrini hatırlatırsa, onun zikrini göremezsin. O halde bu, O'nun lütfunun dilidir ve sen de onun lütfundansın, o halde bahsettiği şey onun lütfundan başka bir şey değildir, sen değilsin.

“ Yirmi dördüncü bölüm dört yüz, nasıl savaşılacağını bilmekle ilgili, benimle kalmanı seviyorum ve ailene geri dönmeyi seviyorsun, bu yüzden ben senden iyileşene kadar bekle ve sonra beni geç .

Yok olmayı seven benimle tanışmayı da sever *** Hayatta kalmayı seven geri dönmeyi de sever

Tanıklarla birlikte bir varlık kalmadı, bu yüzden tanıklarda evreni katledilmiş olarak görüyorsun.

İçinde hasret olan her aşk *** hakikati içine harika bir anlam yüklemiştir.

Bunun üzerine Allah, “Ben bir âşığım” dedi ve onun O'nu dinlediğini, işittiğini gördüm.

Gönül benden gizlice söylüyor *** Eğer onun söylediği itaatkar ise

Allah'ın var olan bilgisi vardır, *** yayıncısı olan kimseye verilmemiştir.

[ Gerçeğin iki hükmü vardır ]

Biliniz ki, Allah bize ve size yardım etmiştir, hakkın iki hükmü vardır, birinci hüküm, kendi mahiyeti itibariyle sahip olduğu şeydir ve kulları ile arasını yükseltmekten başka bir şey değildir, diğeri ise tek hükümdür. Kendisi ile yaratılışı arasındaki bağlantıyı gerektiren ve varlık dünyası üzerinde bir etkiye sahip olan ve koşullar dünyasında olanlardan etkilenen rabliğin, bu nedenle hakikat, şu şekilde karakterize edilir: Memnuniyet ve hoşnutsuzluk ile vb. ve âlim, kendisiyle hakikat arasındaki ilişkinin uygunluğunu yargıladığı iki yargıya sahiptir.