Bir mertebe, ilk sırada küfr, yani gizlilik vardır, çünkü aslî kâfir, hakikatin kendisinden gizlendiği kimsedir ve bu, imanın ve onun gizliliğinin tanımıdır, çünkü o dedi ki: "Biz bir kısmına inanırız. ” Demek ki o, küfre, bilmeyenden daha lâyıktır.

[ Gerçeğin önceliği ikinciyi kabul etmez ]

Ve gerçeğin önceliği olmadığı için ikincisi kabul edilir.

Allah, namazı kulumla benim aramda bölüştürdüğümü söyledi.

Böylece kendinden bahsetmiş ve kuldan bahsetmiş ve burada zikredilen şey ne onun ne de kulu için önceliktir, fakat apaçık olanı kendisine zamirde, kuluna da açık olarak zikretmiştir ve bu sınırdır. Cenâb-ı Hak, münasebette kendini sunmuş ve benim aramda demiş ve daha sonra kulu ile demişi ve kulum arasındaki bu ilerlemeyi geciktirmiş ve ona eklemiş olması müstesna, kul Rabbinden ayırt edilmelidir. Onun hevasına değil, O'na dedi ki: "Kendi hevasını ilah edinen ve onunla birlikte heva ve heveslerinin kölesi olan kimseyi gördün mü ve o da Rabbinin kulu. O'na hamdolsun, aslı yokluk ise, o zaman hakikat ona bu mertebede ilerleme sağlar, çünkü ara yüz, iki mesele arasında bir anlam ifade etmez ve mesele şu ki, burada Rab ve kul vardır, o zaman

[ Kulun hakkı söylemede önceliği ]

Nitekim hak, sözünden kendini göstermekle, kulun sözü hakka üstün kılmak arasında zıddı olarak görüldü, bunun üzerine O, O'na hamdolsun dedi ki: Bu sözünden sonra, Allah ilktir, ahirdir dedikten sonra kula önceliği ispat et ki, onun “Benny” deyişindeki ilahi önceliğin kabulü gerektirmediğini bilsin. ikincisi, yani ikinci olduğunu zannettiği şey, monologda birinci söyleyerek geri dönmüştür.Onun sözü ve kulum sözünden doğmamıştır, o zaman Allah der ki: Kulum beni övdü, eğer akıl onu hakikatte idrak ederse. Görme ve delili ve kendini bilseydi, görmesinden dolayı onun aklından doğardı.Anne-baba ve çocuk, çünkü Allah ile mahlûkatı arasında mahlûkatın yaratılmasından başka her şart, bir uygunsuzluk ve bir uygunluk doğurmaz. Onları bulmakta O'nun eksikliği vardır ve O, bütün âlemlerin üzerinde Zengindir. İkinci hak, kulun aleyhine olan hak ise, sayıca önceliği olmadığı için ona aittir, çünkü onunla konuşan odur.

[ Hakikat, kelimelerle değil, onunla mevcut olmakla konuşur .]

Ve başkasının anılmasına açık olan şey, artık kim namazda ise, diğerinin kendisinde hakka şehadet ettiğine şâhitlik eder veya onun şahidinin hakka şehadet etmesine veya onun haktan çıkışına şahitlik etmesidir. Ebu Bekir El-Sıddık, "Hiçbir şey görmedim ama ondan önce Allah'ı gördüm. O namaz kılan bir insan değildi ve hak ile iletişim kurmuyordu ve bu durumda hak kelimelerle iletişim kurmaz ama daha doğrusu onunla birlikte olarak iletişim kurar Allah beni övdü Kulum onun için Allah'ın lütfuyla olanı düzeltti, çünkü eğer kul gelirse, onun varlığı dilin varlığını ve avın geri kalanını içerir, çünkü göz onları getirir ve ne uzuvları ne de kendisi için gözüne bakmazsa ve hak çağrıldığında, ikamet eden kulu namaz için diridir. Namazın sonuna kadar ihramda kalır, ihramda olduğunu ve adağını yerine getirdiğini ve Allah'ın onu kendisine emanet ettiğini bilir ve sonra, "Allah doğruları dürüstlüklerinden dolayı mükafatlandırsın" buyurdu. Onun maksatlarından biri onunla idi, bu yüzden ilminin kendisinden istediğini yapmasını Allah'a emretti, bunun üzerine kul, ihram tekbirini örnek alarak dedi ki, şartların bir halini belirttiğinde Allah büyüktür. Elinde ondan hiçbir dava ayrılmadı, bu yüzden böyle bir hükümden kibri, aklın hükmü değil, yanılsamadır, çünkü yanılsamanın insanda bir hükmü vardır, tıpkı aklın kendi içinde bir hükmü olduğu gibi.

[ İlahi dualarda, aşkta olduğu gibi yalnızca bir tane vardır ]

Ve bize anlattığı hakikat üzerine, kim olduğunu onunla nasıl paylaştığını, O'nun kulağı, gözü, dili, eli ve ayağı olduğunu söylediğinde, bu sıfatla Allah'ın huzurunda, O, ne ayakta ne de tekbirinde Rabbinden başkasını görmedi ve eğer kendisine "namazla yurdunda yaşa" derse, yani duamı kabul et ve ona elbiseni temizle dese, Rabbinin çağrısına kulak verdi. Bu yerde ibadet eden hak üzerine çıkar, hamd'i tahlil eder, onda bereket diler, çünkü Allah'ın amellerini kendisine iade edeceğini bildiği için, bizim din ehline söylediğimiz gibi: Şu elbiseyi benim için giyin. nimet yolunda, sonra giyen onu çıkarır, anlattıklarımız için doğruyu söyler.