Onların krallığı ıslah etmek ve hangi işin daha iyi olduğunu imtihan etmek için sınırları ve merasimleri vardır ve Allah bunu iki parçaya ayırmıştır.Böylece insanların parası, kanı, ailesi, hısımlığı ve soyu muhafaza edilmiştir. ve onlara “Nawamis” adını verdiler ve anlamı “iyiliğin nedeni”dir, çünkü geleneksel töredeki yasa, iyiliği getirendir ve casus kötülükte kullanılır. Bu işlerin Allah'a yakın olduğunu, cenneti, ateşi veya âhiret sebeplerinden herhangi birini miras bırakmadığını ve içinde rızık bulunan tabii bedenlerde ve evlerde ahiret hayatı ve öldükten sonra diriliş olduğunu bilmediklerini bilirler. içki, elbise, evlilik, sevinç ve içinde azap ve acı bulunan bir yuva.Mümkündür ve yokluğu da mümkündür ve mümkün olanlardan birini tercih ettiklerine dair bir delil yoktur, daha ziyade kendi uydurdukları bir keşişliği tercih ederler. ve bu nedenle yasaları ve çıkarları bu evde doğruluğu korumak üzerine kuruluydu, sonra ruhlarda tecrit edildiler. Onlar, Allah'ın tevhidinin ve O'nun tesbih, takdis, ululuk sıfatları, benzerlikten ve kıyastan yoksun heybetinden istenen ilâhî ilimlerle beraberdirler, bilenleri ve bilmeyenleri bileni ikaz eder ve insanları hidâyete teşvik ederler. Onlara, akılların tasavvur bakımından aşamayacakları bir sınırı olduğunu ve Allah'ın bazı kullarının kalplerinde ilahî bir bolluk olduğunu onlara Kendi ilminden öğrettiğini öğretir. Onlardan uzak olmayan ve Tanrı'nın, ırk dünyasındaki etkilerinin varlığından çıkardıkları meseleleri yukarı alemde bıraktığını ve O'nun Sözü olan Yüce Allah'ın emrini her göğe indirdiğini anladılar. Bu cismin cismini algılamak ve harekete geçirmek, ona eklenen başka bir meseledir, bu yüzden o fazla maddeyi araştırdılar, kendilerini bildiler, sonra onun cahilliğini bildiğini gördüler, böylece bildiler. bedenlerinden daha şerefli olmalarına rağmen, yoksulluk ve sefalet onlara eşlik ettiğinden, onlara bir şeyden diğerine baktılar. ne hiçbir şeyde, ne ondan hoşlanır, ne hiçbir şeyden hoşlanmaz, ne de başka bir şey gibi.Kendisi açısından ve onun önceliğinin ikincisini ve birliğini kabul etmemesi bakımından. O'nun hiçbir benzerliği ya da karşılığı olmadığı için onu varlığın birliğine bağladılar.Sonra kendileri için olan imkânların kendilerine üstün gelmediğini görünce, bu Bir'in kendilerine varlığa fayda sağladığını anladılar, O'ndan ve büyüklüğünden yoksun kaldılar. kendilerini tarif ettikleri her şeyi ondan alarak, aklın sınırı budur.

[ Meşru Politika ve İlahi Kanunlar ]

İşte onlar böyle iken, kendi türünden, doğru bir düşünceye ve doğru bir bakışa sahip olduğuna inanacak kadar ilim mevkii olmayan bir kimse ayağa kalktı ve onlara dedi ki: Allah'ın Resulü sana." Dediler ki, "Önce adalettir." Onun mümkün olduğunu iddia ettiği veya imkansız olduğunu iddia ettiği aynı iddiaya bakın, Allah'ın ilâhî bir lütfuna sahip olduğu bize delillerle ispatlandı dediler. Bu kürelerin ve bu akılların ruhlarına döküldüğü gibi, dilediğine bahşetsin diye, hepsi ihtimale ortak olmuşlardır ve mümkün olanın bir kısmı, mümkün olanda bir kısmından daha önemli değildir. Kanıtsız iki hüküm, bildiğimiz kadarıyla kötü huydur.Dediler ki: "Sizin iddia ettiğiniz şeyin doğruluğuna dair bir deliliniz var mı?" Bunun üzerine onlara delil getirdi de onun deliline ve deliline baktılar ve gördüler ki, Kişi, düşüncelerin ne ürettiğinden habersizdi ve ondan bilinmiyordu, bu yüzden her gökte indirenin işi olduğunu biliyorlardı. Böylece, ona inanarak ve ona inanarak ve Allah'ın, üst alemde biriktirdiklerini, kendi düşüncelerinin kendisine ulaşmadığını kendisine bildirdiğini bilerek, ona acele ederler; ve onun Tanrı bilgisinde sıradan insanlara inişini gördüler Onun zihni için neyin doğru olduğuna dair zayıf görüş bundan eskiye Sağ akıl, bundan aklına uygun olanı değerlendirir ve böylece, insanın akıl mertebesini aşan bir ilâhî tecellîye sahip olduğunu ve Allah'ın ona ilim ve lütuf vermedikçe onu yapabilme kabiliyeti verdiğini bilirler. Allah, kendilerinde olmayanda ve Kendisinden olacak olanda, gelecekte onlarda imkânlar yaratmış ve onlara dirilişi, dirilişi, cenneti ve cehennemi getirmiştir.

[ Dünyadaki ilahi kanunun kökeni ]

Ayrıca, Peygamberler, farklı zamanlarda ve farklı durumlarda peş peşe tâbi olmuşlar ve her biri kendi arkadaşına inanmış, dayandıkları ve ifade ettikleri ilkelerde hiçbir zaman ayrılığa düşmemişlerdir. nazil oldu ve hüküm, Cenab-ı Hakk'ın dediği gibi zamana ve duruma göre olmuştur.