Mevki, kendi hakkı ve bizim için bir terbiyedir.Ben ancak sizin gibi bir insanım.Kendisine bizim üzerimizde bir üstünlük görmedi.Sonra onun sözü olan mertebeden bahsetti ve nazil oldu. Bana göre bilgeler arasında ihtilaf yoktur ki, başkasının namusu için kendini yücelten, kendi şerefine sahip değilse cimri ve cahildir ve mesele böyle değildir. onun gibi başkaları üzerinde

Allah'ın salat ve selamı onun üzerine olsun, onu görmüyor musun ki: Ben kıyâmet gününde insanların efendisiyim ve kibir yoktur.

Kibiri kastettiğini inkar etmiş, sonra gururlu mertebeden bahsetmiş, ki bunun tercümanı ve sözcüsü olduğu için şefaat mertebesinden ve övülen makamdan bahsetmiştir. ve eğer rütbeler ve rütbeler için bizimle gurur duymak nihilist bir soy ise, o zaman yokluktan başka hiçbir şeyle gurur duymayız, yoklukla övünenlerden bahsetmiyoruz bile.

Eğer dediğimi anladıysan *** o zaman kastedilen sensin ve imam sensin

Ve eğer söylediklerimden habersizsen, o zaman cahilsin, tamam değil

O halde ilim içimizde sana perde, cehaletin karanlık perdesi vardır.

O halde cahile derdini anlat *** Bunu banyoda bileceksin

Allah onun gözünü bir örtü açarsa, kadın mükemmellik rolünde yeşerir.

“ gelişi”, emirde etkilidir.

O'nun emri bir emre bağlı değildir.Eğer ilâhî emir, kâinat tarafından zikredilirse, bu kıssalarda ortaya çıkar ve ruhlar, onlar gibi emirler altında hareket etmekten gurur duyarlar.Hakkın emirlerini ya cehaletlerinden dolayı reddederler. Hakk'ın emirleri veya hakikatin emirleri olduklarını bilerek, ancak aracılık onları etkiledi, çünkü içindeki durum su olarak eski haline döndürülür. Rabbi, kendisine emrolunanı görür.Kendisine hak bulduğunda, etkide bulunan ve emrinin huzuruna yerini hazırlayan ilahî emir olmadıkça, kendi gözünü bulmaya gücü yetmez. O, davanın ve ifşanın lisanında şöyle denilir: "Sizin bu konuda hiçbir şeyiniz yoktur ve onun yeri emrolunanın huzuruna hazırlanmamışsa, onun buyruğuna göz görünmez." Bunun üzerine denildi ki: Abdül As."

Doğru sözlü olsun ya da olmasın, bu halk arasında yayılan ve bozuk bir temele dayanan bir meseledir.Peygamberlerin ve elçilerin (aleyhisselam) kendi durumlarında doğru oldukları, aksine onların doğru sözlü oldukları bilinmektedir. Allah'a en doğru çağrıda bulunanlar onlardır.Sonra Allah'ın kendilerine indirdiği şekilde Allah'a basiret çağrısı yaparlar, bu yüzden her yönden doğru sözlüdürler.Ancak Nuh (aleyhissalâtu vesselâm) şöyle der: "Kavmimi gece gündüz çağırdım. Bunun üzerine ona seslendiler.” Ancak kaçmaktan başka, dedi ki: Onlara, Peygamber'in diliyle hak duası anlamına gelen bir uyarıcı geldiğinde, Allah'ın salatı ve selamı onun üzerine olsun, ancak onlara eklendi. Yeryüzünde bir tiksinti ve kibir... Şeyleri hak ile bilenler, eşya ile hakkı bilmezler ve bu tarifin sahipleri, ilâhî terazileri tam bir bilgiyle bilenlerdir ve benim zamanıma kadar dünyada pek azdırlar. Onun bu yerdeki davranışları ve onlar, Allah adına Allah hakkında, Allah'ın kendilerine emrettiklerini söyleyen bu yolun hikmetli adamlarıdır.

Allah'ın yarattıklarından bir mezhebi vardır *** onun üzerinde sadık kalpler vardır

Ve kendi şartlarında *** diyenlerde belirli bir karaktere sahip değiller.

Onu nefesiyle çağırırsa *** kapısının önünde durduğunu görür.

Onu bilen dediği kişi olduğu gerçeğinden konuya acele etti.

Varlığın hükümlerinden biri Allah'tan başka bir şeye eklenirse “ vasl”

Şahitlerin ehli, özellikle Sıddık'ın kendisi hakkında söylediği gibi, hiçbir şeye şahit olmayan ve onu, önünde Allah'ı görmelerinden başka görmeyen kimseler.