Rahmân'ın nefsinden önceki ilk suret, körlük suretidir. O, içinde rahmet bulunan merhametli bir buhardır. Bilakis o, rahmetin gözüdür. Bu, hakikatin varlığından önceki ilk durumdu. Onun için insanın kalbi gibidir O, o körlüğün özü ruhların suretlerinden önce onlara dinlenme ve rahatlamadan öncedir ve onlar hakim ruhlardır, bu yüzden içinde göründükleri özden başka bir şey bilmezler. onun içinde ve onun aracılığıyla, ve o onların kökenidir ve o, hakikatin içidir ve onun gaybı ortaya çıktı, bu yüzden onda ve onun aracılığıyla dünya göründü, dünyanın içsel yargıdan görünmesi mümkün değildir, İşte hakikatin onda zuhuru, dünya suretlerinin zuhuru idi ve o, körlükten başka bir şey değildi, çünkü o, Rahmân'ın zahiri ismidir, bu yüzden kendi içinde erimiştir. Onu seyrederler de şahit olmazlar. Böylece kendini onun bir müştemilatı olarak gördü ve bulduğu kuvvetten kalbi bunun nasıl olduğunu biliyordu ve ilimde akledilirler adını verdiği akledilirler, onların akılları olduğu için akledilirler olduğunu biliyordu. onun tarafından ayırt edildiklerinde. Varoluşta veya potansiyel varlıkta olmayan, dolayısıyla hükmü hakta görünen, ona isnat edilen ve ilahî isimler denilen, dolayısıyla hakikate atfedilen ezeliyet sıfatlarından ona nispet edilen sözler, ve aynı zamanda kendi hükmünden zahir olanla da yaratılış isnat edilir, bu yüzden yaratılış isnat edilen zuhur sıfatlarından da ona nisbet edilir, kadim hadise ve ezelîdir ve o zaman bu akıl bildi ki hakikati dünyayı körlükten başka yaratmadı ve körlüğün Rahmân'ın nefsi olduğunu gördü. İnsandan nefsini eksik görür, kâmil insan için, onda beşerî bir suret olmasa bile, kâmil insan fiildedir ve o, kâmil insanda kudret itibariyle birinci akıldadır. ve güç ve eylem yoluyla olan, varlıkta eylemsiz güçle olandan daha eksiksizdir. Tüm olasılıkları yaratmak mümkün olsaydı, yokluk denilen bir tanesini bırakmazdı.

Sonra gerçek ona tecelli etti ve kendini iki gölge gördü.Bu tecellî Musa'ya sahnenin yanından sözler gibiydi.Aynı şekilde bu zihnin ilahî tecellisi de sağ taraftan olmuştur, çünkü Allah'ın iki mübarek eli vardır. onlarda, rahmet manasına gelen, o tecellînin nurundan aklın nefsinden uzanan o gölge ve râvînin lâtif, alim nefsine, yani Levh'e ve Mukaddes Kitap'a bakarak yoğunluğu ve yoğunluğu vardı. Bütün bunlarla sübjektif tabiat.Hayvanlarda, balgam ve kanda siyah ve sarı denir ve göz birdir, hüküm farklıdır.

Göz birdir hüküm başkadır *** ve bu, ilim ehli için indirilen bir sırdır.

Sonra akıl yüzünü körlüğe çevirdi ve gördü Ondan geriye kalanlar onda bir suret gibi görünmüyordu ve o suretlerde görüneni gördü, ondan suretlerle aydınlandı ve suretsiz kalanları saf karanlık gördü ve onun suretlere ve aydınlanmaya tabi olduğunu gördü. o halde bil ki bu ancak senin gölgeni kucaklamakla olur, bu yüzden cinsel ilişkinin zevki evli kişinin ruhuna hakim olduğu için ilahi tecelliyle kör olur. Tasavvuf nuru, gölgesi ona döndü ve onunla birleşti ve bu ahlaki bir evlilikti.Hakkı anlatan Arş, Rahmân ismiyle onun üzerine kurulmuştu.Böylece Rahmân, Arş'a yerleştiğini söyledi. .

Allah'a yemin ederim ki, bu ismin rahmet ve zulmün ima ettiği dışında, o Rahman'ı bildi ve cahildi ve dediler ki: "Peki, Rahman nedir?

Taht, sandalye, ayaklar ve su şeklinde “ İkinci Bölüm”

Üzerinde su ve karanlık olan taht ve hava kimin üzerindedir?